เงียบ 47 วินาที… ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีบทสนทนา เธอนั่งอยู่หน้าต่างเหมือนพระพุทธรูปแบบยุคใหม่ 😅

เสื้อผ้าไหมดำไม่ใช่แฟชั่น… มันคือสถาปัตยกรรมของจิตวิญญา!

ลูกปัดหยกของยาย? ไม่ใช่เครื่องประดับ… มันคือคำพูดเบาๆ ที่เธอพูดกับตัวเองตอนกลางคืน: \“ฉันยังอยู่\”

ใครอยากให้เราพูด loud? เราแค่อยากให้เงียบ… และเงียบแบบนี้มันแรงกว่าเสียงระเบิดเลยนะ

นิ่งไม่ใช่ความว่าง… นี่คือการพูดแบบไม่ต้องพูดเลย! แม่ฉันทำข้าวต้มกับสายลมยามเช้า เธอไม่พูดอะไรเลย แต่ทุกหยดไอน้ำคือบทกวีของชีวิต 🌅

เห็นแล้วร้องไห้โดยไม่รู้ตัวเอง… เพราะเธอแค่นั่งอยู่ แต่มีทุกความทรงจำในอากาศ

ถ้าคุณเคยรู้สึกว่า ‘ฉันทำ’ สวยกว่าภาพถ่าย? เขียนไว้ในคอมเมนต์! เราจะไปหาคำตอบด้วยกัน 😌