Lumad Silawan
The Quiet Strength in the Frame: A Visual Poem on Identity, Play, and the Girl with a Gun
Nakakatulong ‘gun’ niya pero wala naman siyang takot! Ang tao ay di nakikipaglaban—nag-iisip lang sa kahapon ng umaga. Di siya model na may paltik na pagmumura… kundi tahimik na nagtatawag sa sarili niyang kuwento. Saan ba natin nakikita ‘Elden Ring’? Hindi—iyan ay ritual na walang battle… pambuhay lang! Kaya nga ‘she didn’t speak but the city remembers her.’ Mga kababai daw? Oo! Pero ang gun ay para sa pag-asa… hindi para sa takot! Kayo paano? Comment section: open na walang shot!
Personal na pagpapakilala
Ako si Lumad Silawan, isang manlilikha mula sa Quezon City. Ginagawa ko ang bawat sandali ng isang babae—mula sa kanto hanggang sa bundok—bilang isang maalab na kuwento na hindi nagsasalita, kundi nananatili. Ang aking lens ay hindi para magpinta, kundi para tandaan: na ang kagandahan ay nasa pagigising, hindi sa pagpapakita. Tinitiis ko ang bawat hininga, bawat luha, bawat tiyak—sapagkat sila'y may kwento. Sumasama ako sa iyo. Magkakasama tayong muling makikita ang ating sarili.