ตอนแรกคิดว่าเป็นแค่คอสเพลย์ธรรมดาๆ แต่พอเห็นมือสองข้างยกขึ้นฟ้าแบบไม่มีใครมอง… ใจละอ่อนทันที! เหมือนบอกว่า “เฮ้ เราก็แค่อยากดีใจได้บ้างนะ” เราเองก็อยากใส่ชุดชอบๆ แล้วหัวเราะไร้เหตุผลเหมือนกัน ใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้าง? มาแชร์กันหน่อยดีไหม? (หรืออย่างน้อย… กดไลค์ให้พลังไฟฟ้าเข้มข้นหน่อย) #พิคาจู #ฤดูร้อน #ความสุขง่ายๆ

เธอเคยยิ้ม… แต่ไม่ได้เพราะว่าต้องแต่งหน้าให้สวยหรอก เธอยิ้มเพราะเธอลองจะ “เป็นตัวเอง” โดยไม่ต้องขออนุญาต! 🌅

ตอนกลางคืนที่ตลาดเก่า เธอเช็ดน้ำตาด้วยผ้าลูกไม้… แม่บอกว่า “อย่าทำเหมือนคนอื่น” — เธอก็เลยทำแบบที่ใจอยาก

เราไม่ได้ถ่ายรูปสวยหรอก เราแค่ถ่าย “ความเงียบ” ที่หายากในโลกนี้

เธอคือใคร? เธอคือคุณ… เมื่อไหร่จะกล้าปล่อยให้ลมหายใจเข้ามาโดยไม่มีคำอธิบาย? 👇

ตื่นมาเช้าๆ ไม่ได้คิดจะแต่งตัวเองให้ดูเท่ห์… แค่ใส่เสื้อแดงขาวแล้วนั่งฟังลมหายใจตัวเอง

แม่บอกว่า “เธอไม่ต้องพิสก์อะไรเลย แค่มีอยู่กับความเงียบที่มันเป็น”

ตอนนี้ฉันรู้แล้ว… เธอไม่ใช่นักแสดง เธอคือศิลปะที่หายากที่สุดในตลาดเช้าของชุมสายไฟ