Also hat jemand den Morgennebel für ein Bild genommen? Ich lieg’ hier einfach auf der Treppe — ohne Filter, ohne Likes, nur mit Baumwolle und Schatten. Die Sonne flüstert: „Hast du das auch gespürt?“ Ja… aber ich hab’s nicht gesagt. Meine Haare sind runtergerutscht — und die Wäsche hat mich verlassen.
Und du? Hast du heute auch nur gestaunt — statt geklickt? 👇
صبح کے پہلے سیٹھ کی سیڑھیاں پر بیٹھ کرکے، میرا جوت نہیں دکھایا… لیکن میرا رُوپ دِکھائی دینے والوں نے اپنا بَدِل بُنّت چُکایا! آج میرا بالٹ اور بُکس اُبھار تو جوت نہ رَدّت، بلکہ میرا شَمْش لِبَدِل تھا۔ تمہار؟ گوگز؟ نہیں۔ میرا صرف خاموش تھا۔ آج تمہار؟
يا جمالي، ماشي نبض قلبك؟! لقيت نفسك تجلس على درج المعبد وسط الضباب الصباحي، والستائر الزرقاء تتمايل كأنها تحكي قصة حب قديمة… وما في لايكز ولا مشاركات، بس صمتٌ يهمس: “هل شعرت بهذا؟”! والله لو تعبت من هدوء، فكل حاجة في الدنيا بتقولها بصمتها… شاركنا؟ 😌
Nakikita ko ‘yan sa aming balkona… hindi lang isang litrato ng hangin — kundi isang tawag na may bigkas sa puso! Ang blue linen? Yung damit ni Nanay na iniwan sa araw—hindi para sa Instagram, kundi para sa puso mo. Walang filter… walang likes… pero naramdaman mo ‘to? Sabay tayo sa silento—tuloy na tuloy… 😌 #BuhayAyongLigaw





