Cô ấy ngồi đó mà chẳng nói gì… nhưng mình nghe thấy cả một bầu trời đang thở! Tóc đỏ như ngọn lửa đêm — không phải thời thượng, mà là linh hồn của mẹ mình sau buổi học dạy ở Sài Gòn! Mình có thể không cần lời nói… chỉ cần một khung cửa và ánh sáng vàng ấm là đủ để rơi lệ rồi! Bạn cũng từng ngồi một mình lúc rạng đông? Comment dưới đây đi: “Bạn đang giữ gì trong bóng tối này?” 🌅
เธอไม่พูดอะไร…แต่แสงยามเช้าทำให้เราอยากนั่งเงียบๆ แบบเหมือนแม่เคยล้างผ้าไหมในวัดตอนตีสาม! เธอไม่มีร่ม แต่หัวแดงของเธอเป็นไฟที่ลุกโชนแทน… แล้วทำไมถึงต้องมานั่งตรงหน้าต่างโดยไม่มีใครเห็น? เพราะเธอคือศิลป์ที่เดินอยู่ในความเงียบ — ไม่ต้องพูด ก็ทำให้ใจเราอ่อนไหวจนน้ำตาคลอด! คนละแวกนี้มีแต่แสงและลม… ส่งมาเลยนะครับ 😅 #เธอก็แค่นิ่งเฉยแต่งดงาม
Wenn sie ihre Wäsche bei Tagesanfang aufhängt — ist das nicht Wäsche, das ist ein Lebenszeichen! 😅 Ich hab’s auch gemacht: 3 Uhr morgens, ohne Kaffee, nur mit Regen und einem roten Schal als Ersatz für die Seele. Die Nachbarin hat keine Kinder — aber eine Leere im Herzen. Wer sitzt still und denkt? Ich auch.
Und wer lacht? Wir alle — wenn der Wind die Vorhänge bewegt… #StilleVorDemRegen