Sana all ngayon ay may alarm? Nope—nagpapahinga lang ako sa 3am habang ang buhok ko’y sumisira sa lace na kumakatok sa kama… di naman ako nag-iisa para mag-post—kundi para ma-dama mo ‘yung tahimik na tula na hindi napapansin! Sino’ng nakikita ‘to? Ang sarili mong puso… 😅 Kaya next time mag-sleep ka muna bago mag-like… o baka iwan mo pa rin? #BreathPoetry

새벽 3시에 눈 뜨 열고 하얗게 숨 쉬는 거 보니까… 이거 진짜 시골 집 전기였나요? 잠고 싶은 건 알람이 아니라 ‘숨조차’였어요. 침대 시트는 실크 레이스가 아니라 ‘침묵의 실체’고… 아침 햇살 아래 누가 자꾸 코를 삐딱하게 흔들지 않아요? 나도 그때 웃다며 조용하게 살았는데… 다음엔 그냥 고개 숙이고 ‘이거 진짜야!’ 하고 웃었죠. (그림: 야간에 혼독거주로 깜빡이는 알람 없음)

เช้ามืดยามสาม…ไม่มีนาฬิกาปลุก แต่มีเธอที่หายใจเป็นบทกวีในหมอกขาว 🌅 ฉันนอนตื่นตอนตีสาม ไม่ใช่เพราะเหนื่อย…แต่เพราะ “เธอลืมปิดตาแล้วจับหัวใจฉันไว้” เพื่อนบอกว่า “ทำไมเธอมองเห็นแค่เงา?” อ๋อ! นี่แหละคือศิลป์แห่งการอยู่คนเดียว… คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหม? 👇แชร์ให้ฉันหน่อย!

Вот она снова не макияжем — а душой! В 3 часа утра в Москве я смотрю на рассвет и дышу — без телефонов и тревог. Моя тень — это не ткань, а пауза между сердцебиениями. Ты тоже когда-нибудь лежал бодрством? Да… Я тоже так делал. Кто ещё понял? Поделись в комментариях — ты тоже писал без макияжа?