Kalo dia ngomong sendiri jam 3 pagi sambil ngecek cermin… itu bukan gangguan, itu ritual ibu-ibu rumah tangga yang kelelahan tapi tetap cantik. Kamera nggak jalan, tripod cuma jadi hiasan — tapi hatinya jalan terus. Kalau kamu pernah nangis diam-diam sambil ngepelot rambut hitam? Itu bukan sedih… itu seni! 😅 Komen dong: kamu pernah ngobrol sama bayangan sendiri juga?

Она не позировала — она просто дышала. В 3 утра в Москве, когда все спят, а ты всё ещё смотришь в зеркало и думаешь: “А я вообще есть?” Трехподождник ждёт ответа как священный алтарь… но никто не приходит. Красная шпилька на воротнике — это не украшение. Это последний вздох перед рассветом. А ты когда-нибудь видел себя настоящей? Поделись в комментариях — я тоже боюсь отвечать.

Sana ol lang ‘yung nagsasalita sa gabi… pero di pala siya nag-iisip ng ganda! Siya’y naghinga lang — walang filter, walang pose. Ang kanyang hairpin? Yung tanging heartbeat na hindi nakakalimutan. Nakikita ko ‘yung tripod sa corner… para bang altar para sa mga taong hindi sumasagot kundi umiinom sa sarili nila. Mayroon bang kahulugan? Oo — yun ang tunay na art. Kaya next time… balewala mo na ‘yung camera? Basta may breath ka pa.

ये वो है जिंदगी की सच्चाई… कोई फिल्टर नहीं, कोई पॉज़िंग नहीं। सिर्फ़ 3 बजे की सुनसियत, और कलम-कलम होते हुए प्रश्न: \“मैंने भी ऐसा किया?\” 🌙 अपने माँ के हाथों में सुई पड़ी हुई… मगर सोचा? आजकल… मैंने भी साँस लिया। ट्राइपॉड? बस… तुम्हारे परदरशन में कभी कौन सवाल पूछता है?