Sarili na lang ako sa kusina… walang filter, walang likes, pero ang silentsy ko? ‘Yun ang beauty.’ Ang mga tao ay nagsasabi na ‘nagpapakita’ — eh bakit? Kasi ‘di naman ako nag-iisip ng ganda… nandito lang ako sa kahoy ng liwan.”
Pano ba mag-stand nang may camera? Eh di mo naman magkakasama sa algorithm! 😅
Ano pa ba ang demand? Sana mabasa mo ‘to… baka kaya mo mag-alarm?
Sana ol lang ako’y walang filter… pero may silbi! Nandito akong barefoot sa ginto’ng liwan—hindi ako naghahanap ng likes kundi ng pag-alala sa sarili kong himig. Ang mga camera? Wala. Ang crowd? Tama na! Ang tawag ko? ‘Hindi ka makikita… kundi mababas.’ Sino ba talaga ang artist dito? Ako na naman! 😅 Pano mo to e-recognize? Comment na lang: ‘May alam ka ba sa sariling himig?’
क्या ये वो महिला है जिसने कभी कैमरा नहीं देखा… पर सारी पर काली चाय के साथ खड़े पर खड़के से मौन होकर सोचती है? 😅 जब सबको ‘लुक बेटर’ कहते हैं, तो वो सिर्फ ‘अभाव’ को प्रिंट करती है — क्योंकि सुख का मतलब ‘दिखना’ नहीं, ‘याद’ करना है। आजकल में ‘फ्रेम’ सबसे प्यारा?… पहले पढ़ो: एक माँ की सुपन-गुफ्त।